*17.05.2017 odpowiedź

W odpowiedzi na jeden z komentarzy…

„Uszy w górę Rycerzu! Przeczytała całego bloga, prosiłam o to samo swojego faceta... i mamy kilka wspólnych uwag: jak pisałeś o tym, jak wasz związek mógł wyglądać jej oczami to było dobre, przyznałaś się do winy za co wylała się na ciebie fala hejtu.”

Cóż, taki już jest Internet… Ludzie czują się anonimowi, odreagowują własne frustracje, piszą coś z nudy… Ale mogłem (i robię to) się z tym liczyć.

„(jak ktoś nie umie skrytykować bez używania wulgaryzmów to jest bardzo słabym hejterem tak przy okazji)”

No tak. Zawsze mogę zablokować komentarze, usuwać te z wulgaryzmami, ale wtedy ten blog nie miałby sensu

„Cała historia jednak pokazuje że twoja miłość jest zauroczona innym światem... imponuje jej jej własne środowisko, pewnie też kasa, splendor, uznanie... lubi być na swieczniku.”

Ma artystyczną i humanistyczną duszę i trudno to traktować jak wadę. Świat w blasku reflektorów nie jest jej obcy, ale nie widzę w tym nic złego. Uznanie potrzebuje każdy, ja o tym trochę zapomniałem.

  

„Przez te 9 lat tworzyliście rodzinę, pogmatwaną ale rodzinę. Zostawiła ciebie a co z córką? Pewnie kontakt zerwany tak samo.”

Skłamałbym, gdybym powiedział inaczej. Zerwany, to prawda.

 „Rozwinęła skrzydła, skończyła jedne, drugie, trzecie studia czy ile ich tam było i... nie chciała czasem pojechać z tobą i twoją córką na dłuższy urlop? serio? Pomijam że jej się by to przydało to należało się to tobie i twojej córce, bo taka ilość studiów w takim czsie chyba oznacza że czasu wiele nie mieliście...”

  

Wyjeżdżaliśmy czasem. Tu znów czuję się trochę winny. Próbowałem coś planować, namówić do rozmowy odpowiednio wcześniej by zarezerwować jakiś termin w wakacje. Ale nie trafiałem w moment widocznie. Argumentów było kilka: „nie, bo jest źle i nie chcę planować” albo „nie, bo nie znam planów/kalendarza (praca/studia)” albo „nie, bo nie ustaliłeś, kiedy masz opiekę nad córką w wakacje”

  

„To jak i co piszesz mówi o tobie wiele, masz głowę na karku i odpowiednią wrażliwość”

 Dziękuję. Wrażliwość zmieniła się w nadwrażliwość. To jak śpiewała kiedyś K. Nosowska „przerost duszy nad rozumem”

„Z agresją słowną powinieneś był walczyć wcześniej a brak zachwytu jej osiągnięciami akurat rozumiemy. Jak można cieszyć się z sukcesów kiedy nie przekłada się on nijak na rodzinę? nie wiem czy piszę czytelnie ale to były jej i tylko jej sukcesy... poświęciła się dla nich i poświęciła dla nich trochę was”

Nawet nie wiesz jak bardzo żałuję, że nie walczyłem. To znaczy próbowałem, wbiłem sobie w swój durny łeb, że dam radę sam… Teraz wiem, że to był błąd.

Jej sukcesy powinny być naszymi – powinienem ją wspierać i cieszyć się, że te sukcesy to stopnie do szczęśliwej, bezpiecznej przyszłości. Niecierpliwość nie pozwalała mi tak o tym myśleć.

 

„Ciekawi jesteśmy jak wyglądały u was przyziemne sprawy: pieniądze, rachunki... Kto płacił za mieszkanie? czy mieliście wspólne konto? czy dzieliła rzeczy na "moje" i "twoje"...? Jeśli tak, to dałeś się wykorzystać...”

Jak zaczęliśmy mieszkać razem, to ja tylko pracowałem. Ona miała stypendium i rentę po Tacie.  Więc pracowałem na 2 etaty + korepetycje by jakoś się to układało. I przez te wszystkie lata podział był taki: ja płacę za wynajem mieszkania z mediami, utrzymuję auto (paliwo) a moja Miłość zajmuje się domem, jedzeniem. Konta wspólnego nie mieliśmy

„ciekaw jestem, co by się stało gdyby to było wasze dziecko?”

 

Ja też :(

„ Trzymamy kciuki. Dobrze że walczysz. S. i K.”

Bardzo dziękuję.

 ----------------------------------------------

A na koniec, po to, by blog stał się, choć w małym stopniu poradnikiem na temat tego jak nie zepsuć sobie relacji albo jak je odzyskać:

 https://www.facebook.com/podaj.to/videos/1215948068447012/

Dostałem kiedyś ten link w wiadomości od mamy mojej Miłości... Obejrzałem, kilka razy... i spróbowałem któregoś popołudnia zapytać "pomóc Ci przy obiedzie?". Trochę się sparzyłem, bo obiad był niemal gotowy, więc usłyszałem: "Nie!..." :(

Ale Wy się nie zrażajcie!