*19.04.2017 nie lubię kurzu

 Ten post nie jest mój. Nie do końca. Zredagowałem go nie z własnej tylko potrzeby, ale także w odpowiedzi na komentarze (które są cenne i za które dziękuję). Nie czuję się pełnym właścicielem tekstu poniżej.

Anonimowy użytkownik napisał w komentarzu do poprzedniego postu:

„Jestes wzorowym przykladem na to, ze wszelkie blogi zakladane w chwilach rozpaczy szybko traca swoja dynamike i sie koncza. Czas robi swoje - pokrywa kurzem rozpacz i tesknote, ...i przestaje sie nam chciec pisac (…)”

Gdybym znajdował się w odrobinie innej czasoprzestrzeni niż jestem, podziękowałbym, z uśmiechem i radością, za komentarz i za ocenę „wzorowy”. Ale nie jest mi do śmiechu, bo sprawy są poważne.

Przez wiele dni pisałem to, co było łatwiejsze: opowiedziałem swoją historię, przedstawiłem wszystko, co mogłem by oddać klimat, nastrój… i to było łatwe. Bo znałem historię na pamięć. Bardzo trwale zapisała się w mojej głowie i już nigdy nie da się usunąć. Dobrze, bo nie chcę….

Trudniej jest pisać o Tym, co się dzieje mając (w końcu!) świadomość, że każdy mój ruch jest ważny, że wszystko, co robię może mieć zarówno złe skutki (zepchnąć mnie z krawędzi) jak i dobre (pozwolić mi stanąć poza nią (niekoniecznie po drugiej stronie). To, że „tu i teraz” jest tak ściśle powiązane z tym „przyszłym” powoduje ze już nie czuję się tak pewnie…

Przez te tygodnie nauczyłem się wiele, między innymi tego, że własne działanie trzeba analizować, że trzeba myśleć o konsekwencjach, trzeba aktywnie pracować z sobą i nad sobą. Wszystko, co chciałbym napisać na blogu, muszę teraz przemyśleć nie po to, by nie napisać przypadkiem czegoś głupiego, tylko po to, by uczyć się analizować dzień po dniu, wyciągać wnioski, stawać się obserwatorem własnych złych i dobrych zachowań i właściwie je oceniać.  Nie chcę by ten blog stał się nic nieznaczącym blogiem ze złotymi myślami (a jest takich sporo), w których autor nie dość, że nie podaje prawdziwych autorów słów, to jeszcze bez opamiętania przelewa na ekran truizmy, krótkie słowa, by zapewnić sobie aktualizację odsłon, a czasem nawet, w odstępie kilku dni, cytaty wzajemnie się wykluczające sensem, co świadczyć może już tylko o braku własnego zdania i niszczy autorski charakter bloga.

Nie chodzi innymi słowy o kurz, lecz o to, że pracuję nad sobą i czasem nie starcza czasu na to by usiąść, przemyśleć to, co chcę powiedzieć i dopiero przelać to na elektroniczny papier… Pisanie postów nie może stać się czynnością, która zajmuje czas tylko podczas stukanie w klawiaturę… o nie!

I częstotliwość postów nie ma nic wspólnego z tym, że „przestaje się nam chcieć pisać” tylko raczej z tym, że „zaczyna nam się chcieć pisać lepiej” (i lepiej żyć, btw).

Ocenianie blogu na podstawie systematyczności postów to jak ocenianie malarza po ilości stworzonych obrazów albo (lepiej) chirurga po ilości wyciętych nerek… no może ma sens… ale nie do końca.

„Zeby pisac blog trzeba miec troche wiecej do powiedzenia niz uzalanie sie nad soba.” – pisze dalej autor komentarza.

Rzeczywiście.  Zgadzam się z tym w 100%. Dlatego właśnie, chcę napisać coś więcej i nie wstawiam kolejnych, łzawych postów (a mógłbym, o tak!). Cierpliwości.

Jest w końcu łyżka miodu: „W sumie szkoda bo jestes chyba dobrym obserwatorem i mozna by ten blog rozbudowac ...i nadac mu z czasem szerszy kierunek niz tylko Twoja Milosc.”

Tu też nie sposób się nie zgodzić. Na usprawiedliwienie dodam, że Miłość jest dla mnie najważniejsza, dlatego tyle uwagi skupiam na niej.

Dobrym obserwatorem nie jestem, albo w tych obserwacjach nie widzę dobrze - jak dalekowidz, nie widziałem do tej pory tego, co blisko (chcąc patrzeć tylko w dal) – wiecie, co mam na myśli?

I jeszcze jedno jestem winien czytelnikom  - ktoś zapytał: „No i jak tam po Swietach? Dostales od niej jakies zyczenia?”

Więc, jeszcze ten raz koncentrując się na sobie i mojej Miłości muszę napisać, co się dzieje teraz, jak się sprawy mają.

Wizyty u psychologa (o nich osobny post wkrótce) stały się regularne… Kosztują, ale warto. Mam za swoje! Praca pomaga słabo, w tym tylko sensie, że inaczej płynie czas, ale nie czuję bym robił w niej coś, co pozwoli mi się zmienić, poczuć, że robię coś dla siebie. W pracy raczej daję niż biorę.

Wznowiłem więc treningi. Biegam. Ćwiczę różne programy (z Chodakowską włącznie J), chodzę na basen… w ostatnich 2 tygodniach przesadziłem z bieganiem i nabawiłem się kontuzji, więc konieczne stały się wizyty u fizjoterapeuty. Zainwestowałem w nowe buty, zegarek do monitorowania treningów i większej samokontroli… walczę…

W odpowiedzi na to ostatnie pytanie: Święta były okropne. Pierwsze od lat, spędzone bez Niej, więc jakie inne mogły być? Wysłałem życzenia, nawet własnoręcznie wykonaną kartkę i upominki w postaci czekoladowych jajek. Dostałem podziękowania i zapewnienie, że również życzy mi wesołych świąt… Próbowałem skłonić ją do szczerej rozmowy w cztery oczy podczas świąt… nie jest gotowa by się ze mną spotkać. Boli ją…

Pierwszego dnia z córką pojechałem do siostry, spędziłem w ten sposób dzień. Dzień drugi miał być poświęcony treningom na macie… (kontuzja nie pozwala biegać). I tak się stało…

Dziś wracam do biegania, za 15 minut wyruszam… lubię biegać… muzyka w słuchawkach, myśli o Niej i zmęczenie to jak trzydaniowy obiad dla mojej duszy… Ona jest daniem głównym. 

A co do osiadania kurzu:  Nie.  Nie zgadzam się na żaden kurz!