*26.04.2017 a jutro? nie bądź pewien, że będzie jutro...

Tęsknię za wieloma rzeczami:

Za zapachem domu, który się zmienił przez te 3 miesiące. Otwierając drzwi nie czuję już zapachu obiadu… Wchodząc do łazienki nie czuję już zapachu jej kosmetyków a kładąc się do łóżka mogę tylko marzyć o zawsze cudownym zapachu jej włosów.

Za dźwiękiem. Tęsknię za odgłosem jej kroków, serce bije głośniej, gdy słyszę jak winda zatrzymuje się na naszym piętrze, marzę o tym, by jeszcze raz usłyszeć jak z wprawą stuka w klawiaturę swojego komputera

Za smakiem. Nic, absolutnie nic nie smakuje mi tak, jak wcześniej. Nie wiem jak to wyjaśnić. Niby staram się jeść to samo… ale nic z tego, nawet nie zbliżam się do tych nut, które były wcześniej.

Za widokiem. Nie raz nie zwracałem uwagi na to, jak cudownie wygląda. Teraz tęsknię za Jej widokiem w piżamie, albo w legginsach i koszulce ćwiczącej pilates, albo podczas pracy, gdy na krześle siedziała z nogą zawiniętą w niewykonalny dla mnie sposób…

Za dotykiem. Nie chodzi nawet o erotyczny dotyk, ale o zwykłe zetknięcie nóg pod kołdrą…

No, to tyle… Chciałem tylko napisać, że tęsknię i pragnę Jej wszystkimi zmysłami…

Chyba każdy przeżył w życiu, po kilku latach związku, że zmysły się tępią… przyzwyczajają do bodźców. Jak słuch do ulicznego hałasu, na który nie zwraca się uwagi… Do wszystkiego można się przyzwyczaić – jak jest. Bo czy można się przyzwyczaić do czegoś, czego nie ma?

Opowiem wam pewną historię, nie moją, przeczytaną kiedyś i gdzieś:

Para zakochanych, o ile można tak nazywać trwały, wieloletni związek, wybrała się raz na urlop. Pierwszy od lat. Daleko, do kraju, którego nawet język był im nieznany. Dwa tygodnie odpoczynku. Mały hotelik, do dyspozycji rowery, które nie były ich pasją, ale po tygodniu spacerów i zwiedzeniu całej bliskiej okolicy postanowili z nich skorzystać by udać się nieco dalej. Wyjechali z samego rana i krętą szosą wiodącą przez rzadki, bezpieczny las jechali przed siebie. Daleko… po kilku godzinach Jej rower się zepsuł. Nie można było dalej jechać, a powrót na piechotę zapowiadał się wielogodzinny. W takich chwilach często ludzie się frustrują, złoszczą… nawet nie na siebie, na złośliwość rzeczy martwych – w tym wypadku roweru. Maszerowali z powrotem kilka godzin, dzielnie znosząc trud i rozmawiając ze sobą by umilić wędrówkę. W końcu zmęczenie podniosło poziom frustracji. Okolica, w której się znaleźli nie wyglądała na znajomą, więc może na którymś rozwidleniu źle wybrali drogę? Pokłócili się o to, bardzo. On powiedział jej kilka słów, które nie powinny paść w żadnej rozmowie, ona wykrzyczała, że ma tego dość, że jest pewna, że muszą się cofnąć, on był innego zdania… W końcu nie łatwo o kompromis. Nie ma nic pośredniego między złą i dobrą drogą. W końcu, ona złapała sprawny rower, ze złością powiedziała, że jak jest taki uparty to ona jedzie dalej sama, że jest pewna drogi i spotkają się na miejscu.

Po kilku kolejnych godzinach on dotarł do hotelu, choć nie bez zdziwienia stwierdził, że od drugiej strony, co oznaczało, że to Ona miała rację. Jak zawsze, do cholery – pomyślał. Jej jeszcze nie było. Pewnie pogubiła drogę jeszcze bardziej, pomyślał lekko się uśmiechając z satysfakcji, że to jednak on był pierwszy na miejscu. Czekał… długo. Do nocy. Usnął a jej wciąż nie było…

Wczesnym rankiem obudziło go stukanie do drzwi pokoju. Otworzył – policjant mówił coś niezrozumiałym językiem… długo trwało nim udało mu się zrozumieć: jego ukochana, kobieta, z którą po latach wybrał się na upragniony urlop, jadąc rowerem nie zauważyła jakiejś nierówności w drodze, przewróciła się, uderzyła głową w kamień, i złamała nogę. Kilka godzin siedziała na poboczu. W końcu krwiak w głowie zakończył jej życie… Zanim jednak to nastąpiło, przeczuwając taki koniec, napisała patykiem na ziemi: kocham Cię, jesteś idiotą, ta droga była dobra.

Banalna, łzawa historyjka… A jednak… Sens odkrywa się dla mnie, gdy pomijając resztę, przeczyta się tekst wytłuszczony. Samo życie…