*06.03.2017 winien i winny

Ten post z pewnością nie spodoba się wielu.A może wręcz przeciwnie?

Jutro, 7 marca kolejne spotkanie z psychologiem. Jest wiele do zrobienia. Jest do stoczenia walka o odzyskanie pozytywnej samooceny, o nabranie szacunku do siebie i (co ważniejsze) do innych, o przyznanie się do winy, o wzięcie się w garść.

Czasem, gdy trudno jest nam zrozumieć kogoś, lub nawet samego siebie, warto jest stanąć z boku. Jedni nazwą to dystansem, inni pokorą… A ja mam na myśli stanięcie obok tak, by spojrzeć na siebie samego – najlepiej oczyma kogoś innego.

Nie ma osoby bardziej odpowiedniej niż Ona. Jestem winien wszystkim czytelnikom, Jej i sobie spróbować przedstawić siebie jej oczami. Oczywiście wiem, że to nie jest możliwe, wiem, że obraz będzie zniekształcony jak w krzywym, zaparowanym zwierciadle… ale czuję, że tego właśnie brakuje: uzupełnienia o jej punkt widzenia, o oddanie choć w małym procencie tego, co mogła czuć, co zmusiło Ją do decyzji o odejściu. Cała historia bez tego byłaby niesprawiedliwa, nieuczciwie opowiedziana a ja (jak już ktoś wspomniał) byłbym hipokrytą… Wyobraźmy sobie przez chwilę, że teraz mówi Ona…

***

"Hej. Mam na imię Milion bo cierpię za… nie, nie za miliony. Za jednego człowieka którego pokochałam… 9 lat temu poznałam bardzo pogodnego człowieka. Wesoły, inteligentny, dojrzały emocjonalnie… Nie. Jednak nie. To ostatnie do niego nie pasuje. Dojrzały emocjonalnie zdecydowanie nie. Zawsze miał huśtawki nastroju. Czasem zimny jak głaz, to znów wrażliwy ponad miarę. Na samym początku naszej znajomości zdarzyło mu się płakać w mój rękaw po tym, jak rozstał się z dziewczyną… Czy to nie… dziwne?

Pierwsze lata był dla mnie wsparciem, doceniał moje sukcesy, jeździł ze mną na różne konkursy, rekrutacje. Spędzaliśmy razem naprawdę dużo dobrego czasu. Jego skrytość mogła nawet wydawać się zaletą a małomówność cnotą – w myśl zasady „mowa jest srebrem a milczenie złotem”.

Bywały jednak sytuacje, w których zdawał się być człowiekiem z przerośniętym ego, człowiekiem który nie szanuje zdania innych, malkontentem i czarnowidzem. Może to czasem wynikało ze zwykłej chęci dyskusji ale nazbyt często miał zdanie odrębne do wszystkich wkoło. Nie zdolny do zmiany zdania i do przekonania innych do własnych opinii reagował  złością, robił wszystko by wykpić i ośmieszyć innych po to by połechtać własne ego.

Gdy zaczęłam odnosić sukcesy, awanse, progres w studiach – umniejszał to wszystko. Nie traktował dziedziny którą się zajmuje poważnie.

Jego zdanie było dla niego ważne i nie umiał pogodzić się z tym, że w wielu kwestiach to ja mogłam mieć rację. Może wynikło to z kompleksów, może to spuścizna po relacjach w domu rodzinnym ale często zachowywał się podle.

Kiedy coś nie szło po jego myśli nie panował nad emocjami. Kochał, ale robił to tak skrycie, że ciężko to było zauważyć. Krępował się okazywać uczucia, tulić… Pewnie chciał w ten sposób kreować się na Macho. Nieudolnie – nie ma nic męskiego w mężczyźnie który źle traktuje swoją kobietę. Nie ma nic atrakcyjnego w mężczyźnie, który nie szanuje jej, używając słów które nigdy nie powinny paść. Nie ma, w końcu, nic ludzkiego w upartym trwaniu w złości, niechęci do rozmów o tym, co źle dzieje się w związku.

Samczy instynkt czynił go osobnikiem Alfa, wyniosłym, obrażalskim i przewartościowanym… A przecież nie tworzyliśmy stada. Tworzyliśmy rodzinę i nikt samcem Alfa być w niej nie musiał. Powinniśmy byli być partnerami, z szacunkiem odnoszącymi się do siebie, dyskutującymi sporne kwestie nie w celu wywołania kolejnej awantury lecz w celu szukania kompromisowego rozwiązania.

Wiele razy słyszałam jak mówi o tym że boli go to, że nie robimy planów…  Ciężko jednak, wręcz niemożliwie, jest snuć z uśmiechem plany szczęśliwego życia po jednej i pewnie przed kolejną awanturą. Snucie planów jest fajne gdy codzienność pokazuje że mogą się ziścić. Ciężko się uśmiechać do przyszłości kiedy partner nie pokazuje że robi wszystko, by się o tą przyszłość starać.

Dużo pracy? Studia, potem drugie i trzecie…Czy to coś złego? Jeśli plany dotyczyć miały szczęśliwej przyszłości w domku gdzieś na skraju lasu z dziećmi, domkiem na drzewie, szczekającym psem i zapachem jabłecznika w domu to studia i awans zawodowy nie są przeszkodą tylko środkiem do tych wymarzonych celów.

Rozumiem to, że się niecierpliwił. Gdybym mogła to zrobiłabym studia w rok, doktorat w miesiąc a pierwszy milion zarobiłabym w tydzień. Ale to nierealne. I widząc jak długo to trwa, jak ciężko pracuję na tej drodze do szczęśliwej przyszłości powinien był mnie wspierać. Pomagać…

Nie robił tego wcale, bądź na prośbę o pomoc reagował krytyką tego, co robię…

W końcu przestaliśmy rozmawiać… Oddaliliśmy się od siebie. Choć żadne z nas tego nie chciało. Już dawno chciałam by skontaktował się z psychologiem. By pomógł sobie i przez to nam. Nie wierzył jednak w to, że psycholog może pomóc. Psycholog nie da nikomu rozwiązania, ale sama próba uzyskania od niego pomocy to znak, że człowiek walczy, że mu zależy, że chce nad sobą pracować…

On nie jest złym człowiekiem, ale źle podchodził do nas, do siebie… To go niszczyło.

Tygodnie, miesiące ciszy lub awantur były ponad moje siły… Straciłam wiarę..."