*21.03.2017 utrwalenie

Dziś kolejna wizyta u pani psycholog, kolejna herbata owocowa - tym razem piliśmy oboje. Teraz już jestem pewien, że te jej okulary to „strój roboczy”.

Kolejna długa rozmowa, ale tym razem z zachowaniem proporcji 70/30. 70% czasu mówiłem ja, odpowiadając na pytania, a z 30% czasu, którymi zawładnęła moja terapeutka połowę wykorzystała na pytania zaś drugą na wskazówki…

Zaczęliśmy od pytania o samopoczucie (och, co powiedzielibyście na moim miejscu?!), o to czy coś się zmieniło, czy myślałem o naszej rozmowie z poprzedniej sesji i czy mam jakieś wnioski z tych przemyśleń.

Wspólnie jakoś, doszliśmy do wniosku (właściwie utrwaliliśmy wnioski z poprzedniego spotkania), że najistotniejszym problemem jest głęboko ukryty w samym rdzeniu naszego mózgu, stary jak cała historia ewolucji, zwierzęcy mechanizm, instynkt wręcz: lęk, poczucie zagrożenia rodzi reakcję obronną w postaci agresji… Oczywisty dla psychologów, przyrodników i przedstawicieli tysięcy innych profesji mechanizm.  W końcu najlepszą obroną jest atak. To tkwi w każdym z nas, to z tego powodu, przy rozstaniu, ludzie obrzucają się inwektywami, żałując potem, bo tak naprawdę nie chcieli, ale bali się tego, co będzie… Czasem jest to pomocne, dlatego ewolucja zapisała to w nas grubymi literami. Zdarza się przecież, że uda się agresją odstraszyć napastnika, przed którym powinniśmy czuć strach. U ludzi też się czasem sprawdza… Mechanizm ten jest jednak niedoskonały. Strach przed przyszłością, lęk przed odrzuceniem, obawa przed stratą – te nie mają swojego „uosobienia”. Nie ma fizycznego obiektu, który ten strach nam funduje. Nie można agresją odstraszyć przyszłości, odrzucenia czy straty. A strach jest. Więc? Obrywa się najbliższym… ludziom wkoło… Taka, niechcący stworzona przez ewolucję, reakcja na stres… Czy można sobie z tym poradzić…?

Tak.

Błędem jest tylko założenie, że wykorzenimy mechanizm – on jest instynktem, dzięki niemu trwają, nierzadko miliony lat, gatunki.

Więc jak się z tym uporać?

Proste – stworzyć sytuację wokół siebie taką, by zniknął strach… Miliardy par przez tysiące lat składa przysięgi, śluby, obietnice – to nie po to by zapewnić o miłości, to głównie po to by dać, choć namiastkę gwarancji, zapewnienia, że „już Cię nie opuszczę aż do śmierci” czy też „ślubuję miłość…” oraz „w zdrowiu i w chorobie”. Te przysięgi, obietnice, śluby pomagają w zyskaniu pewności, że nie będzie żadnej straty, więc znika przed nią strach… A to strach rodzi agresję…

Dlaczego jedni sobie z tym radzą lepiej niż inni? To skutek różnych przyczyn występowania tych lęków. Powodów jest tyle, ilu nas. W moim przypadku to kamuflowane poczucie braku własnej wartości. Niska samoocena (skrzętnie wypierana przez obnoszenie się i sprawianie przeciwnego wrażenia). Poczucie nieatrakcyjności, które jest idealną pożywką dla strachu. Jestem słaby, nieatrakcyjny, niezaradny, brzydki, głupi…, co ona we mnie widzi? Pojawi się zaraz pewnie ktoś lepszy i… stracę ją… No i wpadasz w pułapkę takiego myślenia i tracisz… powoli, bezobjawowo… tracisz.

Skąd niska samoocena?

Może to wina rodziców, może nieszczęśliwych splotów wydarzeń w dzieciństwie (zawsze ktoś wygrywał na podwórku z Tobą), błędy wychowawców (jak na lekcjach WF w podstawówce pan każe dwóm dobrym (w jego opinii) „zawodnikom” skompletować drużyny i zaczyna się: Zawodnik 1: biorę X, Zawodnik 2: to ja Y, Zawodnik 1: to ja Z itd… jak ma się czuć ten, kto wybierany jest na końcu?! Kur*a! Nie róbcie tego dzieciom! (to apel do nauczycieli)

A ja? Do mniej więcej połowy podstawówki byłem „pulpetem”, grubaskiem, który szybko się męczył, biegał wolniej za piłką, miał najgorszy czas w biegu na 60m w klasie…, Więc się alienowałem. Jak chłopaki kopali piłkę pod blokiem to ja wolałem stać z boku, by się nie męczyć… i nabierałem przekonania, że jestem „gorszy” przez lata… i samoocenę szlag trafił… Rodzice? Normalni, żyli od pierwszego do pierwszego i też nie imponowałem ciuchami, rowerem… Kolejny powód, by czuć się gorzej od innych…

A co teraz? Co zrobić? No chyba oczywiste: uwierzyć w siebie, w swoją wartość, w przyszłość, w to, że choć już statystycznie połowa życia za mną może jeszcze czeka mnie coś pięknego… W to, że mogę spodobać się kobiecie, bo… przecież jest we mnie coś, dzięki czemu kobieta, którą kocham chciała ze mną być kilka ładnych lat?

Wyzwanie przed kolejną sesją to odkryć w sobie mocne strony. Dowiedzieć się, co takiego było/jest we mnie, co czyni/czyniło mnie atrakcyjnym? Co się we mnie podoba? Najpierw się dowiedzieć… potem zastanowimy się jak wzmocnić pożądane zachowania, jak uwypuklić pożądane cechy, jak stać się atrakcyjnym i zwiększyć samoocenę…

No i zadanie domowe. Lektura. Muszę znaleźć to:

Kolejne wizyty już umówione.

Pozdrawiam wszystkich. Zwłaszcza kobiety.

.