*24.02.2017 pomoc

Przez kolejne 2 tygodnie trwałem w byciu stalkerem. Pisałem dziesiątki sms, czasem dostając odpowiedź,  że nie wierzy w moje słowa, czasem odpowiedzi nie dostając…

By uchronić się od utraty zmysłów musiałem się czymś zająć. Wysiłek fizyczny działa dobrze w stresujących sytuacjach więc postanowiłem odmalować mieszkanie. Trzy dni z rzędu robiłem ten remont. Dokładnie, bez pośpiechu bo nie zależało mi na szybkim ukończeniu prac… W czasie gdy to trwało, było to skuteczne. I dobrze. Może przetrwałem najgorszy okres?

Po zakończeniu remontu szukałem sposobów, by czymś innym zająć głowę. Stąd ten blog. Nie miałem komu powiedzieć o tym, co mnie prowadzi w odmęty depresji więc postanowiłem opowiedzieć to każdemu, kto zechce to przeczytać.

 I nadal chcę. To pomaga. Teraz jest o tyle lepiej, że funkcjonuję jakoś… „Jakoś” jest odpowiednim słowem. Staram się jeść, choć raz dziennie, staram się normalnie funkcjonować w pracy (łatwo nie jest). No, i w końcu oddałem się w ręce fachowca. Poszukałem pomocy u psychologa.

Pierwsze spotkanie było… hm… nie takie jak się spodziewałem. Nie znaczy to, że było źle. Bynajmniej…

Czwartek, 17 lutego, godzina 16:50. Budynek w którym przyjmuje pani psycholog jest w starej dzielnicy miasta i jego stan jest opłakany. Podchodzę do wielkich drzwi, chwytam klamkę i… dupa! Zamknięte. Patrzę na zegarek – „mam jeszcze 10 minut więc poczekam” - i właśnie dostrzegłem domofon. Legenda: 1 – psycholog…. „głupek” – pomyślałem. Wciskam jedynkę. Jest sygnał, jakieś piski… nikt się nie odzywa. Próbuję jeszcze raz – nic. Trudno, może za wcześnie.

Stoję na wietrze i w lekkiej mżawce, żałośnie skulony, jaz zbity pies… Nagle wielkie drzwi się otwierają. Widocznie zepsuty domofon wymuszał, by drzwi otwierać „ręcznie”. Uśmiecha się do mnie młoda, koło trzydziestki, kobieta. Wymieniamy uprzejmości, określam się jako ten, co umówiony jest na 17.00, ona że jeszcze ma rozmowę więc muszę chwilę poczekać przed gabinetem, żebym się zrelaksował przy płynącej (z ukrytych Bóg wie gdzie głośników) muzyce. Ok, czekam. Po paru minutach z gabinetu wychodzi facet. Uśmiechnięty, z błyszczącymi oczami. Wyglądał tak, jakby przed kilkoma minutami miał najlepszy seks w życiu. „Bry” – rzucił mi w pośpiechu, chwycił kurtkę z wieszaka i sobie poszedł nie słysząc mojego „trzy bobry” które zwykle rzucam uczniom zamiast „dzień dobry”. Zaraził mnie tym dobrym humorem… Dyskomfort który czułem przed wizytą zniknął.

„Proszę” – w drzwiach gabinetu pojawia się młoda pani psycholog. Wchodzę do środka, rozglądam się i stwierdzam że gabinet w ogóle nie wygląda jak miejsce pracy psychologa. Nie ma kozetki, pokój nie jest zaciszny: wielki, wysoki, nieumeblowany nie licząc stołu, dwóch krzeseł i komody z czajnikiem na wierzchu. Pani od razu przystępuje do ataku: „Herbaty?”. Nie zdążyłem odpowiedzieć zanim pani powiedziała że z doświadczenia wie że ludzie zwykle wybierają owocową więc taką mi zaparzy. Ok, dawno nie piłem herbaty, niech będzie, i nie, nie słodzę…

Jej głos jest głęboki, cichy ale wyraźny. Wyćwiczony pewnie. Przyglądam się jej gdy przyrządza herbatę: średni wzrost, długie, spięte, mysie włosy i duże okulary z ciemnymi oprawkami. Mam wrażenie że w ogóle ich nie potrzebuje, że to okulary „0” które nosi by wyglądać „bardziej”, by stanowiły tło lub raczej uzupełnienie do tego, kim jest; że to element wyposażenia gabinetu - jak stetoskop na szyi ortopedy potrzebny jak świni siodło.

W końcu usiedliśmy. Cały czas patrzyła mi w oczy i miałem wrażenie, że mogę zupełnie nic nie mówić a ona i tak mnie trafnie „zdiagnozuje”. Ale mówiłem. Głównie ja. W ciągu godziny tylko kilka razy mi przerwała zadając pytania „i co pan wtedy czuł” albo komentując „o, to ciekawe”. Chciałem opowiedzieć wszystko to, co pisałem na tym blogu. Oczywiście nie dałem rady w godzinę. Sam sobie przerwałem kilka razy, skakałem z tematu na temat, opowiadałem epizody w kolejności odbiegającej od chronologicznej, powiedziałem jej w końcu to, co chyba oboje uznaliśmy za najważniejsze (wnioskuję po jej szerszym uśmiechu). Określiłem cel mojej wizyty. Właściwie trzy cele.

- uporać się ze stresem (znaleźć siły do funkcjonowania) po stracie

- popracować nad odbudowaniem poczucia własnej wartości, przekuć pesymizm w optymizm

- nauczyć się panować nad emocjami by słowną agresją nie ranić bliskich, nauczyć się na nowo szacunku do nich i do siebie

Herbata stała się letnia, jak woda w wannie po długiej kąpieli. Przypomniałem sobie o niej, gdy moja pani psycholog spojrzała na zegarek i zrozumiałem że to moment, by wyciągając stówę z portfela powiedzieć czule „dziękuję” oraz zapytać kiedy znajdzie dla mnie czas. Przejrzała notes. Popołudniowe spotkania u psychologa graniczą z cudem. Masa ludzi musi do nich chodzić. Umówiliśmy się że będzie dzwonić, jak tylko ktoś odwoła wizytę a na razie aktualny termin to   7 marca. Szkoda…

Mimo, że młoda pani psycholog (z nie lada zdolnościami aktorsko – charakteryzatorskimi jak sądzę) nie powiedziała więcej niż kilku zdań, to pomogła mi ta wizyta. Sam fakt, że jest ktoś, kto będzie ze mną (i nade mną) pracował dodał mi otuchy… I jeszcze jej słowa, że gdy będę miał „złe myśli” to mam dzwonić… poczułem się bezpieczniej…

****

Nie jestem na 100% pewien, czy inny psycholog dałby mi to samo, ale mogę z całą odpowiedzialnością za słowa powiedzieć każdemu, że jeśli ma podobne do moich lub inne kłopoty, to nie ma się co krępować wizyty o psychologa… Ja czekam na kolejną i liczę na sukces… Moja Miłość wie, że zacząłem pracować nad sobą. Może to jest ten moment, kiedy pokazałem, że noszę w spodniach coś więcej niż telefon, portfel i zestaw kluczy…